روابط عمومی اداره آموزش وپرورش استثنایی شهر تهران؛ به مناسبت روز جهانی نابینایان، گفتگوی کوتاهی با آقای محسن رستمی که در حال حاظر دبیردرآموزشگاه نابینایان دکتر خزئلی شهر تهران مشغول به فعالیت می باشد و تحصیلات خود را مدارس استثنایی پیگیری وسپس در دانشگاه ادامه داده،ترتیب داده است. در زیر گزیده ای از صحبت های وی ارائه شده است.

لطفا خودتان را معرفی کنید .

بنده محسن رستمی متولد 1 آذر 1358 زاده ی شهرستان سمنان و در حال حاضر دبیر شاغل در آموزشگاه نابینایان دکتر خزائلی شهر تهران و نابینای مادرزاد هستم . از بدو ورود به مدرسه تا پایان دوره دبیرستان در مجتمع نابینایان شهید محبی تحصیل کردم.

من یک شاعرم .

رستمی ادامه داد : من در کنکور سراسری رشته زبان وادبیات فارسی تحصیلاتم را در دانشگاه تهران آغاز کردم و پس از آن در کنکور کارشناسی ارشد وارد رشته ی ایران شناسی و گرایش فرهنگ ، آداب ،رسوم و میراث فرهنگی شدم.

در حال حاضر دانشجوی دکترای تاریخ ایران اسلامی در دانشگاه خوارزمی هستم .

نظرتان در خصوص روز عصای سفید چیست ؟

عصای سفید از طرفی ابزاری دردست نابینایان است ، برای حرکت و تسهیل در رفت و آمد آنها و از طرفی نمادی برای شناساندن آنها به جامعه است. یکی از دغدغه های مهم نابینایان این است که به آنها با چشم ترحم نگاه نشود بلکه برعکس تواناییها و هنرهای آنها دیده شود.

در سال های اخیر با پیشرفت فناوری و رایانه ها ، نابینایان توانسته اند خودشان را به جامعه ثابت کنند و به سمت این شعار بروند که نابینایی ، ناتوانی نیست بلکه محدودیت است .

توصیه شما به دوستان نابینا :

دوستان من ، در زمینه علم و تحصیل کوشا باشید و بدانید که امروز درعصر اطلاعات در این نقطه که ایستاده اید ، قله نیست . برای رسیدن به قله باید بسیار تلاش کنید ،موفقیت های پی در پی تجربه کنید ، در مواجهه با مشکلات در مسیر زندگی تان ، امیدتان را از دست ندهید ،با تفکر بیشتر، تدبیر ومشورت از دیگران راهتان را ادامه دهید و محدودیت ها را به فرصت هایی برای پیشرفت خود تبدیل کنید.روز عصای سفید بر شما مبارک.

در پایان شعری از سروده هایم تقدیم شما

عصای سفید

پیش مرگم ، یاورم ، همسفرم  / آشنا با دست هایم  / باورم /  ای نشان از نور وبینایی من  /مظهر نام و توانایی من /  رازدارم هستی وسنگ صبور / در شب و روز و ره نزدیک و دور / بی ترحم هستی اما مهربان / بهترین خلق در ایثار جان / هرکجا که خار پایم را گزید /اشک غم از دیده ی نازت چکید / خورد جای پای من، پایت به سنگ / خون نیامد تا نگردم دل شرنگ / با تو تنها با تو من ، همصحبتم / رنگ تو رنگ سپید یاس ها / قلبت از آئینه اما تن عصا / با من ، اما چراغ دیگران / با تو می مانم ، بمانیم جاودان